domingo, 2 de diciembre de 2012
"A PORTA DO MUNDO"
A serra da Capelada está
situada nos concellos de Cedeira , Ortigueira e na parte occidental do concello de Cariño, a rentes do Océano Atlántico. Posúe elevados cantís, un dos cales é considerado o máis alto da Europa
continental, con 612 metros de altitude : o monte de Herbeira. Alí podemos contemplar a gradiosidade e bravura
do mar, o que leva a estas paraxes a ser un dos lugares turísticos galegos máis visitados.
Moi preto deste marabilloso mirador atópase a
parroquia de Santo André de Teixido, lugar de peregrinación do pobo galego que
se deu xa a partir da Prehistoria e dos tempos da cultura castrexa e que pertence a esa
Galiza máxica de lendas, mitos e misterios en torno á morte.
Segundo as crenzas celtas, desde a Vixía de
Herbeira podíase ver desaparecer o sol tras do océano para dirixirse cara unha
brumosa illa coñecida como a da Eterna Xuventude. Para os celtas Teixido era “ A PORTA DO MUNDO”.
A lúa acollía nesta illa ás almas inmortais dos
benaventurados que pretendían cruzar o mar nunha barca guiada por un deus
psicopompo, o que guía as ánimas no mundo do máis alá. Este paraíso celta de
difícil acceso é ao que se dirixían as almas benditas en busca da tranquilidade
e da vida eterna.
Ao deixar os corpos dos difuntos, as almas debían
percorrer un largo camiño para chegar ao máis alá. Desprotexidas e medio cegas,
encomendábanse á piedade do viaxeiro que as acompañaba. Parentes e amigos do
finado acompañábano a pé ou noutro medio de transporte ata o Santuario de San
André xa que este era o lugar de embarque onde as ánimas subían a unha barca de
pedra, a pena Gabeira. Esta pedra, illada no océano Atlántico perto da costa, parece a proa dun barco no que se emprenderá unha viaxe pantasmal á illa da Eterna
Xuventude conducidos por un deus.
Esta ruta segue a estela da Vía Láctea, común aos
camiños de Santiago de Compostela e de San André e que ten a súa fin no
Fisterra Atlántico.
Desde o Neolítico aos tempos da dominación romana
os difuntos enterrábanse en zonas de tránsito, os camiños, que posuían unha
forte carga cultural. Unha proba témola no camino de San André. Ao longo do seu
percorrido hai unha serie de túmulos como a necrópole megalítica do Monte dos
Nenos ou as mámoas de Portonovo ou de Pena Moura que, ademais de enterramentos,
serven de división entre concellos limítrofes.
Coa era cristiana non desaparecen estes
ancestrais lugares de culto; consérvanse os rituais primitivos, o costume de
acompañar ás ánimas e, sobre todo, a obriga de “ facer o camiño”.
A orixe haxiográfica da peregrinación a San André
atópase na tradición cristiana que sinala como o santo chegou aos cantís de
Teixido nunha barca que embarrancou e se convertiu nunha rocha: a Pena Gabeira,
coñecida tamén co nome da Barca de San André.
O santo laiaba por estar nun santuario esquecido e nun lugar tan afastado, en
contraposición con Santiago Apóstolo, lugar con moitos romeiros e de gran
devoción. Entón Deus, para reconfortalo, díxolle que ese lugar estaría
consagrado a el e sería visita obrigada
para todos os galegos e galegas (e xentes cristianas en xeral) ao menos
unha vez na vida; quen non fora de vivo iría de morto, como alma en pena ou
encarnado nun pequeno animal. Ten a consideración de ser A Meca do pobo galego.
De todos é coñecido o dito popular:
“
Quédate eiquí, San Andrés,
que
de vivos ou de mortos
todos te virán a ver “.
Polo tanto, os conductores terrestres e mariños das almas son
os santos a través do poder das súas reliquias que permanecen gardadas nos
altares das igrexas nas que son
venerados. Existe a crenza de que os santos dos relicarios collían das mans ás
almas dos difuntos enterrados ao seu lado e conducíanas nun longo cortexo ata o
ceo.
Esta tradición deu pé a que os romeiros visiten
santuarios como o de San André, manténdose así un vello itinerario fúnebre que
ten a súa orixe nos tempos do neolítico e que perdura ata a actualidade.
Eu fun quén de cumprir coa miña obriga de ir a San André,
e VÓS?
sábado, 1 de diciembre de 2012
domingo, 4 de noviembre de 2012
A FESTA DE SAMAÍN.
A noite do día trinta
e un de outubro celebramos en Galicia o coñecido “SAMAÍN” onde nos difrazamos
de personaxes de medo, os nenos pequenos fan as suas cabazas para levar a
festas ou poñer nas súas casas co fin de asustar pola noite, comemos castañas
todos xuntos e tamén recordamos a todos aos seres queridos que xa non están connosco.
A pesares de ser unha tradición celta na súa orixe a expansión
que tivo por todo o mundo fixo que se situase na súa meirande parte nos Estados
Unidos onde recibe o nome de “Hallowen” provocando que en moitos casos ese día
sexa identificado por ese nome.
Nos últimos anos, desde as escolas de Educación Infantil e
Primaria, estase a traballar para recuperar a celebración desta festa como podemos
ver neste vídeo.
Desexo que nos vindeiros anos todos nós manteñamos viva esta tradición!
domingo, 21 de octubre de 2012
DOMINGO, 21 DE OUTUBRO.
DÍA GRANDE,
DEFINITIVO,IMPORTANTE…. Miles de adxectivos poderíanse utilizar para describir o día de hoxe o cal
pode ser histórico se se produce un cambio na política deste país.
Desexo que isto se cumpra para que nun futuro próximo
poidamos vivir nun estado de benestar onde TOD@S teñamos cubertos os servizos mínimos dunha forma pública, non só tendo este privilexio uns cantos que teñen
cartos.
Para lograr isto penso que o correcto sería votar o partido de Alternativa Galega de Esquerda, un
partido nacionalista, ecoloxista, anticapitalista… o cal ten as súas ideas moi
claras.
Doutra banda creo que esta campaña electoral foi
moi activa e participativa xa que os membros dos respectivos partidos fixeron o
que estivo da súa man para acadar os máximo número de votos posíbeis.
Sabemos que non todos tiveron as mesmas oportunidades
respecto aos medios de comunicación á hora
de facer unha entrevista ou un debate.
Aquí tedes un enlace da voz de Galiza cunha
noticia co cerre de campaña de cada partido e máis as súas expectativas cara ao
futuro.
Espero que hoxe pola noite recibamos unha moi boa
nova …!
lunes, 15 de octubre de 2012
Suscribirse a:
Entradas (Atom)