UNHA LECCIÓN DE VIDA.

Había unha vez unhas nenas e nenos que xogaban coas súas amigas e amigos na rúa, no campeiro, na praza, na casa …

Eran donos do seu tempo e disfrutaban del xogando ás carreiras, ao peón, á corda, aos xogos de roda, á pelota...

Máis pouco a pouco o tempo foi escapando das mans deles e dos seus maiores, outros leceres foron ocupando as súas vidas infantís. Algúns deixaron de xogar, outros esqueceron os xogos, a outros roubáronlles os campos onde xogaban, algúns quedaron sen rúas porque as ocuparon os coches, moitos deles medraron moi rápido e pensaron que xogar, brincar, correr... era cousa de pequenos, dos máis pequenos e por seren maiores antes de tempo, algúns nenos e nenas imitaron aos adultos e non viviron con intensidade a súa marabillosa infancia.

Esta é a realidade da rapazada da miña xeración. Os meus pais e, sobre todo, as miñas avoas e o meu avó téñenme contado que eles xogaban moito fóra, nos arredores das súas casas, coas súas amigas e amigos.

“Eran outros tempos! Antes non tiñamos tantas cousas e había que buscarse a vida para poder pasalo ben. Nós mesmos faciamos os nosos xoguetes: pelotas de trapos vellos, aros de ferro para guiar cun pauiño, bólas de barro, billardas... Agora tedes de todo e non sabedes que facer, aburrídesvos se non tedes á man un móbil ou unha maquiniña desas que tanto vos gustan”.

E creo que teñen algo de razón, ou moita, quen sabe!

Con este traballo tentarei poñer o meu gran de area para recuperar algúns dos xogos tradicionais cos que eles tanto se teñen divertido.

Fixen unha pequena escolma entre os máis populares da rapazada daqueles tempos e así poder contribuír para que non se perdan e volvan aos patios dos colexios, aos parques, ás prazas... onde as nenas e os nenos poidan disfrutar deles coas súas amizades, e ao aire libre que é onde se debe xogar para coidar a nosa saúde e manter san o noso corpo e a nosa mente.

Empezarei polo xogo das bólas. Había moitas modalidades. Escollín OS TRES TOPES por ser sinxelo de aprender.

Xógase cun número limitado de participantes porque, se son moitos, complícase o seu desenrolo.

Cada xogador tira á feito e cada un terá que bater tres veces na bóla do compañeiro, sexan seguidas ou non.

Cando unha bóla recibe o terceiro tope dun mesmo xogador, queda eliminado e ten que darlle a bóla a quen o eliminou.

Cando un xogador lle acerta á bóla dun contrincante, volve tirar. Se quere pode medir cuarta e tirar máis perto.

O xogo remata cando os participantes queiran.

Outro dos xogos máis populares era o da buxaina, peón, nosella... que de moitas maneiras é coñecido na nosa terra.

A buxaina é un xoguete feito con madeira torneada que pode ser de varias clases e leva na punta un cravo de ferro para que vire o mellor posible.

Para bailala hai que enrolarlle unha piola sobre a barriga, habendo varios xeitos de facelo.

O xogo elexido é BAILAR NA MAN. Consiste en facer bailar o peón tirándolle da piola e logo collelo na palma da man, introducíndoo entre o dedo furabolos e o medio. Mantense na cunca da man o maior tempo posible. Ao coller o peón deste xeito comezará a campanear pero cuns movementos axeitados da man ponse dereito, é dicir, “faise durmir”.

Agora tócalle o turno aos xogos da chapa, rollo ou mariola (dependendo do lugar de Galiza no que estemos). Poden participar un número variable de xogadores, dende un só ata seis como máximo.

Xogar á chapa consiste en ir movendo unha pedra plana ou unha pequena lousa, a chapa, por un percorrido que previamente teremos debuxado no chan con xiz ou calquera outra cousa que poida pintar. Ese chan deberá ser duro, de cemento ou terra completamente liso e chan. Dependendo do debuxo da mariola, así xogaremos a un ou outro xogo.

O BONECO é un xogo no que se bota a chapa á casiña número un e sáltase, sen pisar, ata a casa número dous. Continúase percorrendo o resto das casas ata a última, regresando de novo á casa número un, onde se ten que botar fóra a chapa, sen afastala demasiado xa que hai que saír do debuxo saltando e hai que quedar enriba da chapa e todo esto á pata coxa. Cando hai casas dobres ou triples, se poñerá un pé en cada unha ou nas das beiras (se hai tres casiñas xuntas). Logo hai as variantes de sen mover ou de dobres, pero iso xa é para máis avanzados.

En canto aos xogos da pelota, un dos máis populares era PÉS QUIETOS. Todos os participantes do xogo forman unha roda de xeito que estean un pouquiño distantes entre eles. Van pasando a pelota uns aos outros ao chou, tratando de pillar a alguén despistado. Cando a alguén lle cae a pelota corre a pillala mentres o resto escapa. En canto agarra a pelota di: pés quietos, e todos teñen que ficar sen moverse no lugar onde lles cadrou.

O que ten a pelota da tres pasos grandes na dirección do xogador que estea máis preto e lanza a pelota para bater nel, procurando que este non poida collela. Se acerta a darlle, o tocado é o novo pandote e continúa a xogo do mesmo xeito.

Un xogador é eliminado do xogo se é tocado por terceira vez.

E por último imos ver un xogo de grupo para o que non se necesita ningún accesorio: AUGA AO PEIXE. Para poder xogar, os xogadores deben colocarse en dúas ringleiras cara a cara e moi perto uns dos outros. Cada xogador agarra as mans do que ten en fronte. Fórmase así unha canle pola que ten que pasar o peixe.

O peixe é outro xogador que deberá botarse enriba dos brazos das parellas e cando estea colocado, mediante golpiños suaves arriba e abaixo dos brazos dos participantes, vai escorrendo ata percorrer toda a canle. Mentre tanto todos cantan:

“Auga ao peixe, que afoga o peixe”

Cando o peixe xa escorregou polos brazos dos primeiros compañeiros, estes sóltanse e colócanse ao final da canle para facela máis longa, formándose así unha cadea continua de parellas por onde o peixe seguirá escorrendo ata que cansen.

Habería moitos máis xogos... coido que estes pódennos valer para tentar recuperar a memoria histórica do lecer dos nosos queridos avós que tan ben o pasaron e con tan pouco, nos tempos difíciles que lles tocou vivir, dándonos a todas e todos nós unha lección de vida.

Ferrol, 22 de xullo de 1943.

HOMENAXE AOS PENEIREIROS DE CHANTADA

Queridos Esperanza e Antonio:

Escribo esta carta porque creo que xa é tempo de que alguén da nosa familia vos faga a homenaxe que tedes ben merecida. Non me estou referindo á vosa tarefa como pais que tal difícil foi para sacar adiante unha familia con once fillos na aldea de Chantada, se non á vosa contribución á loita polas liberdades do noso país en tempos da posguerra.

Esta fin de semana fomos xantar a casa da avoa Olga, coma sempre, e eu saquei o tema porque tiña que facer un traballo de investigación sobre a memoria histórica de Galiza e lembrei que ela tiña falado nalgunha ocasión dos fuxidos.

Cando sentamos á mesa empezou a falar das vosas ideas de esquerdas, tan importantes para a familia, e do voso compromiso coa xente de Paderne, Irixoa, Chantada, Belouzás... que andaba escapada polos montes, as covas da volta, na ribeira da Ría de Betanzos ou río arriba, polo Mandeo.

Quixen saber máis detalles sobre o tema e, entre prato e prato, contounos como varios veciños e veciñas da vosa aldea estabades a levarlles comida e roupa ao monte aos fuxidos e mesmo lles axudabades a esconderse. Segundo a avoa comentou, dis que baldeiráchedes o pozo negro do porín da vosa casa para agochar alí a uns homes. Sei que os buscaba a Garda Civil porque alguén os tiña denunciado.

En todas as aldeas había persoas que non querían ben a algún veciño e que estaban enenistados por un pleito de terras ou por problemas de herdanzas que nada tiñan que ver coa política e aproveitaban a ocasión para denuncialos na Casa Cuartel, acusándoos de roxos. Unha denuncia chegaba para que os meteran na cadea e, moitas veces , para que os condenaran a morte. Outras veces eran os propios curas os que denunciaban aos seus feligreses porque non ían á igrexa ou estaban casados polo civil. Así foi como morreron moitas persoas, os paseados. Os gardas ían por eles e aparecían mortos nas beiras dos camiños, na praia ou ao pé das igrexas.

Acordádesvos cando iades a Betanzos, cas do irmán do bisavó, dono da serraría, levar comida e algúns cartos para que el llos dera a outra xente escapada? Del ninguén sospeitaría xa que tiña unha boa posición social e de todos era sabido o seu apoio ao réxime franquista, o que non lle impediu ser quen de axudar e salvarlle a vida a varias persoas da familia e da súa aldea, aínda que foran do outro bando, como así se dicía.

Cando chegamos á sobremesa, avoa comentou que cando rematou a guerra, a xente que loitou cos republicanos, e que daquela estaba na cadea (como era o caso dalgún dos nosos familiares), soltárona e voltou ás súas casas. Outros combatentes entregáronse pero houbo uns cantos que xa antes de empezar a guerra civil, fixeran a guerra de guerriñas e non pertencían ao exército da república e tiveron que esconderse en lugares que coñecían ben ou nas casas de xente comprometida coma vós porque a Garda Civil andaba na súa percura por ser antimonárquicos ou pertencer aos partidos das esquerdas. Convertíronse en fuxidos e estiveron varios anos sobrevivindo á marxe da lei, separados das súas familias, agardando a chegada dunha axuda internacional contra o réxime do dictador, axuda que nunca chegou. Algúns conseguiron fuxir a Francia ou ás Américas e outros foron apresados, torturados e asasinados pero a meirande parte loitou ata a morte, en condicións moi difíciles, por unha causa perdida.

Cando rematamos o xantar, todos estabamos impresionados polo que viñamos de escoitar. Quedamos abraiados pola vosa valentía en tempos tan duros e difíciles. Díxenlle á miña avoa que tiña que contarnos máis cousas da vosa vida para coñecervos mellor e poder aprender do voso exemplo. Prometeunos que así o faría.

Vós non chegáchedes a coñecerme. Son Esperanza, a filla maior do voso neto Anxo, o de Olguita. Quero que saibades que estou moi fachendosa de levar o nome da miña bisavoa e gustaríame parecerme a ela no afán de compromiso e loita pola xustiza e liberdade.

Dende estas liñas recibide a miña homenaxe onde quera que esteades.

A vosa bisneta que nos vos esquece,

Esperanza.

O MAIO QUE EU QUERO

A Festa dos Maios é a que máis me gustaba celebrar na escola. Todas as nenas e nenos estabamos desexando que chegara o mes de maio para preparar as cancións que xa aprendéramos nos anos anteriores e, ao mellor algunha nova, para cantalas aos maios.

Dous días antes levabamos para casa unha notiña onde se anunciaba ás familias que había que levar á escola flores, verde (tulla ou camelia), fiuncho, xesta... e, se non tiñas nada diso, mesmo podías levar laranxas, limóns ou ovos cocidos para adornar os maios que iamos preparar entre todo o alumnado do centro.

A víspera pola tarde un grupo de profesoras e profesores quedaban na escola para forrar os maios co verde e deseñar a alfombra que iamos preparar entre todas e todos, alumnado e profesorado do centro. Mesmo a conserxe ou a administrativa tamén participaban, axudando no que podían. 

Ao día seguinte cada nena e neno, xunta coa súa titoría, espetaba unha flor no maio e axudaba a facer a alfombra floral situada no medio do patio de lecer, lugar onde se ían colocar os maios para ser cantados.

O tempo de colocarnos arredor no patio agardando a que chegaran os maios en procesión era algo máxico. Mentres soaba o poema de Curros Enríquez, interpretado por Luis Emilio Batallán, nenas e nenos de Educación Infantil e dos distintos ciclos de Primaria levaban cadanseu maio e colocábano no medio do patio, sobre a alfombra. Entón chegaba o momento de cantar aos maios, nun gran coro, disfrutando da chegada da primavera.

Manuel Curros Enríquez

O MAlO

Aquí ven o maio

de frores cuberto...

puxéronse á porta

cantándome os nenos;

i os puchos furados

pra min estendendo,

pedíronme crocas

dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,

calados e quedos,

que o que é polo de hoxe

que darvos non teño.

Eu sónvo-lo probe

do pobo galego:

¡Pra min non hai maio,

pra min sempre é inverno!...

Cando eu me atopare

de donos liberto

i o pan non me quiten

trabucos e préstemos,

e como os do abade

frorezan meus eidos,

chegado habrá estonces

o maio que eu quero.

¿Queredes castañas

dos meus castiñeiros?...

Cantádeme un maio

sin bruxas nin demos;

un maio sin segas,

usuras nin preitos,

sin quintas, nin portas,

nin foros, nin cregos.

Era a miña festa favorita porque nela participabamos todas e todos: traendo flores, adornando e cantándolle aos maios. Unha festa cooperativa, baseada na igualdade e chea de ledicia.

Estas experiencias que vivín no CEIP Recimil non estiveron presentes dende os primeiros anos de escolarización. Foi cando ía nos cursos baixos de Primaria cando parte do profesorado propuxo recuperar esta festa que estaba perdida na meirande parte dos colexios de Ferrolterra e mesmo nas rúas e prazas das vilas e pobos da comarca.

 Asociacións Culturais e de Veciños, Concellos, ANPAS dos centros e Profesorado quixeron renacer a tradición dos maios como parte integrante da nosa cultura galega.

Todos os pobos sentiron ao longo da súa historia grande admiración polo renacer do mundo vexetal co final do inverno e o comezo da primavera, do bo tempo, cando xermolan a maioría das prantas.

Galiza non foi un caso illado. Ata ben entrado o século XX en moitas das súas comarcas celebrábanse de diferentes formas, pero coincidindo no fundamental, unha serie de manifestacións folklóricas, agrarias e lúdicas, co fin de festexar a chegada da estación, o que supoñía que coas novas colleitas da terra íase poñer fin á fame e ao frío dos meses do inverno.

Todas estas manifestacións pertencen ao denominado "Ciclo de Maio", tempo comprendido entre mediados de abril e mediados do citado mes. Son os restos de antigos cultos agrarios ou de fecundidade, de procedencia moi diversa e de distintas épocas que poden abarcar desde o Paleolítico ata a Idade Media. Non son manifestacións exclusivas de Galiza pois se localizan noutras comunidades, variando tan só o día ou algúns elementos, pero conservando sempre o esencial que é o propiciar unha abundante colleita e festexar o comezo do bo tempo.

A Igrexa tratou de adaptar algunhas destas manifestacións ao espírito cristián, de forma que as xentes chegasen a esquecer o seu primitivo significado. Dous claros exemplos poden ser o adicar maio -mes das flores- á Virxe María, e o día 3 á festividade da Invención da Santa Cruz.

Nas décadas dos corenta, cincuenta e sesenta, cando a dictadura franquista estaba no seu momento máis forte e poderoso, coaligada coa Igrexa Católica, estas prácticas relixiosas prevaleceron, deixando de lado as celebracións do Maios co seu significado primitivo.

Na actualidade é a festa dos maios, co espíritu de Curros, o que queremos recuperar, como símbolo de renacemento, futuro e liberdade.

Os "MAIOS" son a manifestación máis vistosa de todas as que se celebran durante o "Ciclo de Maio". Hai dous tipos moi diferentes de maios:

• Os humanos, cando é unha nena ou un neno o que se disfraza de maio, cubrindo as súas roupas con follas, ramas e flores. 

http://www.farodevigo.es/portada-o-morrazo/2012/05/01/ninos-recuperan-maio-aldan/645039.html

• Os figurativos, cando o maio non é máis que unha figura feita con paus e recuberta con musgo, fiuncho, xesta, etc., e adornado con flores, laranxas, ovos, etc. Os tradicionais son sempre cónicos ou piramidais. A súa forma recorda a dunha árbore que, case seguro, foi a súa orixe.

http://www.farodevigo.es/portada-ourense/2011/04/20/calle-paseo-prepara-celebrar-primavera-festa-maios/537529.html

Esta diferenza tamén se manifesta no contido das coplas, pois mentres que unhas son máis poéticas e cantan as excelencias do bo tempo, outras son máis agresivas, críticas e, ás veces, fan alusións ás flores e á primavera.

Este mes de maio 

é o mes das flores 

cando os paxariños 

ven ós seus amores.

Señoras e señores 

poñan atención 

que imos falar 

do Sr. Gobernador.

Nin é alto, nin é baixo, 

nin é malo, nin é bó, 

parece un reló parado 

dentro da Diputación.

Desde este traballo quero reivindicar a celebración da Festa dos Maios, co seu espíritu de cooperación, igualdade e creatividade, soa súa visión crítica e de liberdade, valores que deben estar presentes na nosa vida e que, dalgún xeito, están simbolizados nos MAIOS.

EN CLAVE DE SOL

A identidade dun pobo ven dada pola súa lingua, polos seus costumes, polos acontecementos que foron desenvolvéndose ao longo da historia e polas distintas manifestacións artísticas que as súas xentes foron creando co paso do tempo.

A música é parte da nosa cultura. O noso pobo, grazas á tradición oral, conserva un cancioneiro popular que foi recollido por importantes  folcloristas

e investigadores como Casto Sampedro y Folgar.

Asemade, o panorama musical galego tamén está conformado por grande cantidade de músicos de diferentes estilos que ao longo da súa traxectoria foron inspirándose nas nosas raíces melódicas, nos nosos poetas ou, como sucede na actualidade, incorporando os novos estilos do panorama musical máis actual ás súas composicións.

Fuxan os ventos, Milladoiro, Luar na lubre, Berrogüetto... son algúns dos grupos con maior proxección alén das nosas fronteiras. 

Músicos como Carlos Núñez, Cristina Pato, Víctor Aneiros, Uxía, Ses ou Mercedes Peón que, na súa carreira en solitario, levan o espírito galego alá onde van.

E por último, os grupos da MOBIDA GALEGA máis actual: Kastomä, Ruxe-ruxe, Ataque Estanque, Thehomens 4, Zënzar, O son do galpón, Lamatumbá, ACadaCanto, Astarot, Nao, Dios ke te crew... e tantos outros que están a revolucionar o panorama musical galego coas súas arriscadas e novidosas aportacións, máis respectando os sentimentos máis fondos expresados a través de composicións propias ou dunha maneira intimista, recuperando os versos dos nosos poetas máis representativos como Rosalía, Celso Emilio ou Curros.

UNHA NOITE NA EIRA DO TRIGO (Curros  Enríquez)

Unha noite na eira do trigo

ó reflexo do branco luar

unha nena choraba sen trebolas

os desdéns do ingrato galán.

E acoitada entre queixas dicía:

xa no mundo non teño a ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos,

os olliños do meu doce ben.

Os seus ecos de malencolía,

camiñaban nas alas do vento

e un lamento.... repetía...

vou morrer e non ven o meu ben.

Lonxe dela de pé sobre a popa

dun leve e negreiro vapor

emigraba camiño de América,

vai o probe e infeliz amador.

E o mirar a sentis anduriñas

cara a terra que deixa cruzar

quen poidera dar volta, pensaba,

quen poidera con vosco voar.

Mais as aves e o buque fuxían,

sen ouir seus amargos lamentos,

soio os ventos repetía,

quen poidera convosco voar.

Noites craras de aromas e lúa,

dende entón que tristeza en tempos hai

pros que viron chorar unha nena,

pros que viron un barco marchar.

Dun amor celestial verdadeiro,

quedou soio de bagoas a popa,

unha cova, un outeiro

e un cadavre no fondo do mar...

DEITADO FRENTE AO MAR (Celso Emilio Ferreiro)

Lingoa proletaria do meu pobo,

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña;

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa nan saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruis e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os valeiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, dóce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...

A XUSTICIA POLA MAN ( Rosalía de Castro)

Aqués que tén fama de honrados na vila, 

roubáronme tanta brancura que eu tiña; 

botáronme estrume nas galas dun día, 

a roupa de cote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron en donde eu vivira; 

sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas; 

ó raso cas lebres dormín nas campías; 

meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería, 

¡morreron, morreron ca fame que tiñan!

Quedéi deshonrada, mucháronme a vida, 

fixéronme un leito de toxos e silvas; 

y en tanto, os raposos de sangre maldita, 

tranquilos nun leito de rosas dormían.

-¡Salvádeme, ou, xueces!- berréi...¡Tolería! 

De min se mofaron, vendéume a xusticia. 

-Bon Dios, axudaime- berréi, berréi inda... 

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.  

Entonces, cal loba doente ou ferida, 

dun salto con rabia pillei a fouciña, 

rondei paseniño... ¡Ne as herbas sentían! 

I a lúa escondíase, i a fera dormía 

cos seus compañeiros en cama mullida.  

Mireinos con calma, i as mans estendidas, 

dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida.  

I ó lado, contenta, senteime das vítimas,  

tranquila, esperando pola alba do día. 

Estonces..., estonces cumpréuse a xusticia:

eu, neles; i as leises, na man que os ferira.

 “ ACADACANTO AS CANCIÓNS TOMAN O MANDO DO MUNDO

E CÁNTANLLE PARA QUE SIGA VIRANDO.

ACADACANTO AS NAOS QUE GUÍAN OS ASTROS XUNTAN OS MASTROS

E OS VERSOS E AS COPLAS VANNOS TRIPULANDO.

ACADACANTO OS ENCONTROS NO VENTO QUE FORON PASANDO

ATÓPANSE MAÑÁ PARA SEGUIREN CANTANDO...”

                                                                       AcadaCanto

XANTAR para tempos de CRISE.

UNHA LINGUA, UNHA CULTURA

Galego from esperanzavd2

A FOTOGRAFÍA: PARTE DA NOSA CULTURA.

É sorprendente como en moi  pouco tempo a túa vida pode chegar a cambiar tanto.

Exactamente dende o instante que me chamou  a atención o son que facía a cámara ao sacar unha fotografía, dinme  conta de que ese aparello íame gustar  e que podía ser algo interesante para investigar e acercarme a distintas situacións con ela. Por iso en cada viaxe que facía coa miña familia quería levala e disparar algunha  instantánea  coa axuda dos meus pais, amantes desta arte.

O tempo foi pasando e, polo tanto, a vida. Tecnoloxías e, á vez  unha mesma, imos avanzando e  cambiando en cada instante do noso existir.  Doume conta cada día de que o mundo  da fotografía  ten algo especial que me atrapa e me impide deixalo. As cámaras xa non son o que eran  e  incluso, unha vez chegados a este punto, as expectativas de cada un van cambiando.

O  seguinte paso foi mercar a miña cámara dixital coa que puidera sacar as miñas fotos sen depender de ninguén e cando eu quixera. Cando vin que os meus obxectivos non os conseguía con este aparello, e tiña cada vez máis  claro que quería avanzar  neste universo, os meus pais decidiron mercar outra cámara de maior capacidade para poder seguir aprendendo  e conseguir o que eu desexaba.

Cando parecía estar todo moi claro respecto a este “hobby” ,apareceu unha persoa  na miña vida e fixo a suxestión de por que non colgaba o meu traballo nunha rede social onde todo o mundo puidera velo sen problema. Ao principio tiven que pensalo moito, posto que non estaba segura de que se iso era o que verdadeiramente quería e supoño que tamén me freou un pouco o vergonzosa que son e todo o que iso podía supoñer.

O caso é que un día, cando vin que podían ter  algo especial as diferentes fotografías que comezaba a facer, decidín crear  unha conta en flickr para que todos puideran velas. Ao comezo era poucos os que me seguían e facían comentarios  sobre elas pero, co paso do tempo, fun atopando xente que se interesou polo meu traballo e comezou a estar pendente del, o que me fixo ver que había persoas que realmente estaban interesadas en que seguira subindo fotos á páxina, sendo iso unha experiencia moi  gratificante:  poder ver que a xente estaba a disfrutar con el. Dinme conta de que o seguinte que tiña que facer era algo que permitira amosar todo o meu esforzo e traballo á xente que me arrodea e aprecia para poder compartir con eles as miñas fotografías. Deille moitas voltas ata que decidín arriscarme e montar unha exposición para toda a xente de Ferrol que quixera ver o meu traballo.

Moitas veces dicimos que as cousas sen pensar son as mellores e, neste caso, en menos de dous meses tiña a miña exposición montada e inaugurada nun día moi especial das vacacións de Nadal, podendo así  acadar  un soño que tiña, dende había un tempo, na miña mente.

Dende ese instante unha ten que madurar, deixar a vergonza fóra e comprender que se abre unha porta cara ao futuro. Con esforzo e traballo fun quen de controlar a situación, seguir cara adiante, obtendo una aceptación moi cálida de todo o público que se achegou a vela, das diferentes persoas que me axudaron a realizar a escolma das fotografías para expoñer, as críticas que recibín para poder seguir aprendendo (algo moi importante para min), coñecer  xente nova deste mundo, a cal a día de hoxe segue o meu traballo… noutras palabras, unha experiencia moi bonita e especial , algo que non vou esquecer posto que a día de hoxe a miña vida non tería sentido sen esta arte xa que é unha forma moi adecuada para plasmar os meus sentimentos.

Como en todas as situacións da vida, houbo persoas que aceptaron isto mellor que outras,algunhas por ciumes e outras porque non entenderon o que eu quería transmitir.

Cando remataron os días da expo  pensei que de momento era o máis importante  ao que podía chegar pero estaba equivocada posto que diferentes persoas  que visitaron a miña obra quixeron que levara a exposición  a diferentes lugares, un deles o meu centro de estudos no cal estanse a portar moi ben diferentes profesores que me coñecían por darme clase en anos anteriores e que agora estanme a axudar para poder conseguir novos retos como por exemplo unha entrevista para o xornal “La Voz de Galicia”, coñecer a diferentes fotógrafos profesionais ou unha entrevista na emisora de RadioVoz…diferentes situacións que fan que, a día de hoxe, a miña vida cambiara positivamente,  aprendendo día a día nisto que me gusta tanto e, sobre todo, ser quen de moverme en diferentes medios que están a conseguir que cada vez teña máis seguridade  e medre como persoa, algo moi importante para o meu futuro.

  Grazas á fotografía vinculeime cos diferentes aspectos que forman parte da  nosa cultura  galega: as feiras típicas de pobos que levan vivas toda a vida; as festas de toda a nosa xeografía, os restos arqueolóxicos dos nosos antergos, a nosa etnografía, os nosos monumentos, a nosa gastronomía, a nosa música e o máis importante para a cultura dun pobo: a nosa lingua.

Desexo que no futuro o meu traballo fotográfico poida reflectir diferentes aspectos da nosa cultura galega e sexa recoñecido  pola súa calidade e sentimentos que aporta. Poñerei da miña man toda a ilusión e esforzo xa que a miña aprendizaxe non fixo máis que comezar. 

Aquí podedes ver o enlace a noticia do xornal unha presentación cunhas cantas fotografías e a miña dirección de flickr coa primeira colección que fixen para a exposición: 

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/ferrol/2013/03/26/exponer-sueno-conseguido/0003_201303F26C12996.htm

http://www.flickr.com/photos/esperanzavd/

Desexo que vos guste o meu traballo e poidades disfrutalo!  

A MIÑA CIDADE.

O tempo pasa e as persoas e as cousas cambian, como suceden na seguinte historia.

Son unha rapaza de dezasete anos que vive en Ferrol, unha cidade costeira situada no norte de Galiza e que, dende o meu nacementeo, sufriu moitos cambios, algúns para ben e outros para mal.

Se un mira as guías de turismo que se atopan nas axencias de viaxes, todas falan de Ferrol como unha cidade que merece a pena visitar polas diferentes paisaxes do seu contorno ou as diferentes festas que se celebran ao longo do ano e que non se atopan noutra parte de Galiza como a celebración da Semana Santa, coas súas espectaculares procesións, ou a Noite das Pepitas, onde diferentes rondaias cantan pola rúa creando unha sensación de ledicia para toda a cidadanía, e moi especialmente para todas aquelas rapazas que son as afortunadas de ser as súas madriñas e ter unha noite adicada para elas.

A simple vista todo é marabilloso pero dende 1995 as cousas cambiaron moito nesta cidade, desaparecendo moitas empresas, negocios e tendas que a formaban e que, a día de hoxe, no 2013 xa non exisiten.

Recordo que de pequena ía pasear pola rúa cos meus pais ou a miña avoa para ir ao Cantón. Era algo moi especial porque atopabas a moita xente na rúa. Respirábase a felicidade no ar. As tendas estaban abertas e cheas de vida, os pequenos parques infantis ao longo da cidade estaban cheos de nenos e nenas que, coma min, xogaban nun ambente de relax e tranquilidade onde as cousas parecía que ían bastante ben. Había traballo, a cada pouco aparecía unha tenda nova que traia a cidade novas técnicas ou utensilios que marcaban o cambio para un futuro como por exemplo as tendas de ordenadores, un aperello que co paso do tempo nos cambiaría moito a vida.

Na cidade tiñamos de todo, podías mercar un pantalón, un libro ou para unha lavadora porque había tendas de todo tipo co suficiente surtido para poder elexir, dende pequenos supermercados ata o mercado central, onde había moitos postos e tamén pequenos xornaleiros que chegaban das súas casas ilusionados para vender os productos da súa horta. Noutras palabras, pequenos ou grandes detalles que conformaban unha cidade viva e chea de ilusión.

Agora, se nos fixamos que é Ferrol na actualidade, penso que en vez de ser unha cidade viva é todo o contrario: unha cidade morta que pouco a pouco estase a quedar baleira de tendas, tendo agora que ir aos centros comerciais da volta para poder mercar o necesario e onde moitas persoas decidiron cambiar de domicilio para zoas máis afastadas do centro urbano onde parece que non está todo tan acabado o que levou a un importante descenso da poboación nos últimos anos.

Na actualidade non hai moitas zoas verdes ou parques decentes onde os nenos poidan xogar posto que agora a sociedade céntrase moito máis noutros intereses que en coidar e desenvolver a ilusión dos rapaces á hora de disfrutar.

As tendas están a pechar todas pola falla de cartos e, como consecuencia, de consumo debido a que estamos inmersos nunha grande crise económica mundial o que conleva non poder saír da casa no tempo de lecer para divertirnos no cine, nas cafetarías...e todo isto o está a sufrir moito a cidade.

Antes os venres ou fins de semana, sair por Ferrol pola noite era algo divertido, onde podías atopar a moita xente que coñecías cos que podias pasar un momento agradable xuntos. Agora, ás oito e media as poucas tendas que quedan cerran e a xente decide encerrarse nas súas casas e as rúas quedan desertas, ata o punto de sentir algo de medo ao camiñar a esas horas por se nalgún momento sucede algo e non tes a ninguém que che axude.

Outro tema que envolve esta cidade é o das obras urbanísticas que está a sufrir dende hai moito tempo, as cales pouco a pouco seguen acabando con ela como por exemplo a Praza de España: unha praza na que había a figura dun dictador e en vez de quitala e deixar o resto como estaba, sen destragar tempo e sen provocar moitos gastos, decidiron trasladar a estatua e, ao mesmo tempo, levantar toda a praza e facer unha explanada de cemento sen zoas verdes e cuns buratos profundos nos que pode haber risco de que a xente sufra un accidente.

Se nos fixamos na restauración cada vez hai máis locais que nos traen pratos de fóra e, polo tanto, a consecuencia é acabar pouca a pouco coa nosa cultura gastronómica pero, polo visto, moi poucos somos quen de ver esta realidade e non nos alegramos ao ver unha nova apertura dun restaurante chino.

Estas e outras preocupacións son as que me fan pensar que somos nós, a cidadanía, a que estamos a acabar pouco a pouco coa nosa cidade a cal está nun precipio abismal tendo ,ademaís, un grave problema con todas esas persoas que a día de hoxe aínda non son quen de ver a dura realidade que os arrodea.

Gustaríame volver a dicir que a miña cidade está a remontar e que ,pouco a pouco, as cousas e o ambiente de felicidade volven a formar parte das nosas vidas, de todos os ferroláns e ferrolás.