A MIÑA CIDADE.

O tempo pasa e as persoas e as cousas cambian, como suceden na seguinte historia.

Son unha rapaza de dezasete anos que vive en Ferrol, unha cidade costeira situada no norte de Galiza e que, dende o meu nacementeo, sufriu moitos cambios, algúns para ben e outros para mal.

Se un mira as guías de turismo que se atopan nas axencias de viaxes, todas falan de Ferrol como unha cidade que merece a pena visitar polas diferentes paisaxes do seu contorno ou as diferentes festas que se celebran ao longo do ano e que non se atopan noutra parte de Galiza como a celebración da Semana Santa, coas súas espectaculares procesións, ou a Noite das Pepitas, onde diferentes rondaias cantan pola rúa creando unha sensación de ledicia para toda a cidadanía, e moi especialmente para todas aquelas rapazas que son as afortunadas de ser as súas madriñas e ter unha noite adicada para elas.

A simple vista todo é marabilloso pero dende 1995 as cousas cambiaron moito nesta cidade, desaparecendo moitas empresas, negocios e tendas que a formaban e que, a día de hoxe, no 2013 xa non exisiten.

Recordo que de pequena ía pasear pola rúa cos meus pais ou a miña avoa para ir ao Cantón. Era algo moi especial porque atopabas a moita xente na rúa. Respirábase a felicidade no ar. As tendas estaban abertas e cheas de vida, os pequenos parques infantis ao longo da cidade estaban cheos de nenos e nenas que, coma min, xogaban nun ambente de relax e tranquilidade onde as cousas parecía que ían bastante ben. Había traballo, a cada pouco aparecía unha tenda nova que traia a cidade novas técnicas ou utensilios que marcaban o cambio para un futuro como por exemplo as tendas de ordenadores, un aperello que co paso do tempo nos cambiaría moito a vida.

Na cidade tiñamos de todo, podías mercar un pantalón, un libro ou para unha lavadora porque había tendas de todo tipo co suficiente surtido para poder elexir, dende pequenos supermercados ata o mercado central, onde había moitos postos e tamén pequenos xornaleiros que chegaban das súas casas ilusionados para vender os productos da súa horta. Noutras palabras, pequenos ou grandes detalles que conformaban unha cidade viva e chea de ilusión.

Agora, se nos fixamos que é Ferrol na actualidade, penso que en vez de ser unha cidade viva é todo o contrario: unha cidade morta que pouco a pouco estase a quedar baleira de tendas, tendo agora que ir aos centros comerciais da volta para poder mercar o necesario e onde moitas persoas decidiron cambiar de domicilio para zoas máis afastadas do centro urbano onde parece que non está todo tan acabado o que levou a un importante descenso da poboación nos últimos anos.

Na actualidade non hai moitas zoas verdes ou parques decentes onde os nenos poidan xogar posto que agora a sociedade céntrase moito máis noutros intereses que en coidar e desenvolver a ilusión dos rapaces á hora de disfrutar.

As tendas están a pechar todas pola falla de cartos e, como consecuencia, de consumo debido a que estamos inmersos nunha grande crise económica mundial o que conleva non poder saír da casa no tempo de lecer para divertirnos no cine, nas cafetarías...e todo isto o está a sufrir moito a cidade.

Antes os venres ou fins de semana, sair por Ferrol pola noite era algo divertido, onde podías atopar a moita xente que coñecías cos que podias pasar un momento agradable xuntos. Agora, ás oito e media as poucas tendas que quedan cerran e a xente decide encerrarse nas súas casas e as rúas quedan desertas, ata o punto de sentir algo de medo ao camiñar a esas horas por se nalgún momento sucede algo e non tes a ninguém que che axude.

Outro tema que envolve esta cidade é o das obras urbanísticas que está a sufrir dende hai moito tempo, as cales pouco a pouco seguen acabando con ela como por exemplo a Praza de España: unha praza na que había a figura dun dictador e en vez de quitala e deixar o resto como estaba, sen destragar tempo e sen provocar moitos gastos, decidiron trasladar a estatua e, ao mesmo tempo, levantar toda a praza e facer unha explanada de cemento sen zoas verdes e cuns buratos profundos nos que pode haber risco de que a xente sufra un accidente.

Se nos fixamos na restauración cada vez hai máis locais que nos traen pratos de fóra e, polo tanto, a consecuencia é acabar pouca a pouco coa nosa cultura gastronómica pero, polo visto, moi poucos somos quen de ver esta realidade e non nos alegramos ao ver unha nova apertura dun restaurante chino.

Estas e outras preocupacións son as que me fan pensar que somos nós, a cidadanía, a que estamos a acabar pouco a pouco coa nosa cidade a cal está nun precipio abismal tendo ,ademaís, un grave problema con todas esas persoas que a día de hoxe aínda non son quen de ver a dura realidade que os arrodea.

Gustaríame volver a dicir que a miña cidade está a remontar e que ,pouco a pouco, as cousas e o ambiente de felicidade volven a formar parte das nosas vidas, de todos os ferroláns e ferrolás.