A MIÑA CIDADE.

O tempo pasa e as persoas e as cousas cambian, como suceden na seguinte historia.

Son unha rapaza de dezasete anos que vive en Ferrol, unha cidade costeira situada no norte de Galiza e que, dende o meu nacementeo, sufriu moitos cambios, algúns para ben e outros para mal.

Se un mira as guías de turismo que se atopan nas axencias de viaxes, todas falan de Ferrol como unha cidade que merece a pena visitar polas diferentes paisaxes do seu contorno ou as diferentes festas que se celebran ao longo do ano e que non se atopan noutra parte de Galiza como a celebración da Semana Santa, coas súas espectaculares procesións, ou a Noite das Pepitas, onde diferentes rondaias cantan pola rúa creando unha sensación de ledicia para toda a cidadanía, e moi especialmente para todas aquelas rapazas que son as afortunadas de ser as súas madriñas e ter unha noite adicada para elas.

A simple vista todo é marabilloso pero dende 1995 as cousas cambiaron moito nesta cidade, desaparecendo moitas empresas, negocios e tendas que a formaban e que, a día de hoxe, no 2013 xa non exisiten.

Recordo que de pequena ía pasear pola rúa cos meus pais ou a miña avoa para ir ao Cantón. Era algo moi especial porque atopabas a moita xente na rúa. Respirábase a felicidade no ar. As tendas estaban abertas e cheas de vida, os pequenos parques infantis ao longo da cidade estaban cheos de nenos e nenas que, coma min, xogaban nun ambente de relax e tranquilidade onde as cousas parecía que ían bastante ben. Había traballo, a cada pouco aparecía unha tenda nova que traia a cidade novas técnicas ou utensilios que marcaban o cambio para un futuro como por exemplo as tendas de ordenadores, un aperello que co paso do tempo nos cambiaría moito a vida.

Na cidade tiñamos de todo, podías mercar un pantalón, un libro ou para unha lavadora porque había tendas de todo tipo co suficiente surtido para poder elexir, dende pequenos supermercados ata o mercado central, onde había moitos postos e tamén pequenos xornaleiros que chegaban das súas casas ilusionados para vender os productos da súa horta. Noutras palabras, pequenos ou grandes detalles que conformaban unha cidade viva e chea de ilusión.

Agora, se nos fixamos que é Ferrol na actualidade, penso que en vez de ser unha cidade viva é todo o contrario: unha cidade morta que pouco a pouco estase a quedar baleira de tendas, tendo agora que ir aos centros comerciais da volta para poder mercar o necesario e onde moitas persoas decidiron cambiar de domicilio para zoas máis afastadas do centro urbano onde parece que non está todo tan acabado o que levou a un importante descenso da poboación nos últimos anos.

Na actualidade non hai moitas zoas verdes ou parques decentes onde os nenos poidan xogar posto que agora a sociedade céntrase moito máis noutros intereses que en coidar e desenvolver a ilusión dos rapaces á hora de disfrutar.

As tendas están a pechar todas pola falla de cartos e, como consecuencia, de consumo debido a que estamos inmersos nunha grande crise económica mundial o que conleva non poder saír da casa no tempo de lecer para divertirnos no cine, nas cafetarías...e todo isto o está a sufrir moito a cidade.

Antes os venres ou fins de semana, sair por Ferrol pola noite era algo divertido, onde podías atopar a moita xente que coñecías cos que podias pasar un momento agradable xuntos. Agora, ás oito e media as poucas tendas que quedan cerran e a xente decide encerrarse nas súas casas e as rúas quedan desertas, ata o punto de sentir algo de medo ao camiñar a esas horas por se nalgún momento sucede algo e non tes a ninguém que che axude.

Outro tema que envolve esta cidade é o das obras urbanísticas que está a sufrir dende hai moito tempo, as cales pouco a pouco seguen acabando con ela como por exemplo a Praza de España: unha praza na que había a figura dun dictador e en vez de quitala e deixar o resto como estaba, sen destragar tempo e sen provocar moitos gastos, decidiron trasladar a estatua e, ao mesmo tempo, levantar toda a praza e facer unha explanada de cemento sen zoas verdes e cuns buratos profundos nos que pode haber risco de que a xente sufra un accidente.

Se nos fixamos na restauración cada vez hai máis locais que nos traen pratos de fóra e, polo tanto, a consecuencia é acabar pouca a pouco coa nosa cultura gastronómica pero, polo visto, moi poucos somos quen de ver esta realidade e non nos alegramos ao ver unha nova apertura dun restaurante chino.

Estas e outras preocupacións son as que me fan pensar que somos nós, a cidadanía, a que estamos a acabar pouco a pouco coa nosa cidade a cal está nun precipio abismal tendo ,ademaís, un grave problema con todas esas persoas que a día de hoxe aínda non son quen de ver a dura realidade que os arrodea.

Gustaríame volver a dicir que a miña cidade está a remontar e que ,pouco a pouco, as cousas e o ambiente de felicidade volven a formar parte das nosas vidas, de todos os ferroláns e ferrolás.

RÍO BELELLE.

Para algúns só é un camiño pedregoso de difícil aceso, demasiado longo unha perda de tempo ir si te consideras unha persoa de cidade.

Para outros só é un sendeiro fermoso, onde poder dar un paseo, quitar unhas cantas fotografías con alma do entorno, comer un bocata na parte baixa da cascada ou simplemente un lugar ao cerrar uns segundos os teus ollos consegue relaxarte.

Persoalmente para min o río belelle é un lugar moi especial por todo o vivido nel. Dende diferentes rutas con amigos e familia, excursións co proxecto comenius onde coñecín a moita xente de diferentes partes do mundo e ata estudos e reportaxes fotográficos das diferentes especies vexetais que existen nel. Polo tanto falar deste río e como facer un viaxe no tempo no cal como toda realidade  tamén ten as súas contras o cansacio a hora de facer as rutas o tempo empregado para facer os estudos, as caídas ao longo do caudal ou simplemente o desgusto que recibín cando observei a existencia da central hidroeléctrica algo que o único que fai e estragar o medio ambiente.

Aínda non teño moi claro porque me sucede isto pero cada vez que vou a dar unha volta a este lugar despertase no meu interior unha sensación de ledicia que fai que só me acorde dos bonitos momentos pasados nel onde teño que recoñecer que aprendín moitas cousas.

Pois ben este río está a formar parte da paisaxe de Galiza, un lugar pouco coñecidos para moitos ata que descobren o segredo e deciden volver cada pouco tempo polo ben que se está no entorno e polo máxico que pode chegar a ser posto que cada vez que se visita podes descubrir algo novo como se reflexa nesta escolma de fotografías onde están as miñas vivenzas no río. 

                     

A FROUXEIRA.

Na vida hai moitos tipos de relacións entre as persoas, algunhas son de parella  e  outras,  por exemplo, entre  pais e fillas, como a que  vou contar eu agora.

Nesta historia hai tres personaxes:  un pai, unha rapaza e unha praia. Dúas persoas e un lugar que teñen unha unión e un sentimento moi agradable e especial cando están xuntas.

Parece imposible  que unha das maiores e mellores praias (como é neste caso a de Valdoviño, ou mellor dito a da Frouxeira, un entorno natural  do que goza Galiza) poda conseguir transportarte  a outro universo o tempo no que estás sentindo a area debaixo dos teus  pés ou  eses instantes nos que escoitas o ruxir das ondas, ruxir que chega  ao máis profundo do  teu corazón.

Cada momento no que podemos escaparnos á nosa praia para tentar buscar a resposta  a  moitas das nosas dúbidas que están na nosa mente, imos. Cando necesitamos manter unha conversa onde ás veces hai boas novas ou, pola contra, só algunha bágoa derramada, imos . Cando no verán a marea está baixa e queremos darnos un baño antes de subir a xantar, imos. E   cando desexamos  quedarnos ata que a praia está baleira para ver as marabillosas postas de sol,  facémolo.

Para min cada vez que se fala da Frouxeira é como facer unha viaxe coa miña mente  a un mundo cheo de recordos dende a miña infancia ata o día de hoxe.

Únenos algo especial ao meu pai e a min con ela, que somentes nolos dous podemos alcanzar a comprender.

Pero non todo é perfecto. Ás veces este lugar rebélase e, en vez de aportar boas novas,traizoa e provoca situacións incorrixibles como as mortes da xente que se leva cando está a facer surf ou a pescar; temporais que acaban con múltiples vivendas ou desbordamentos na lagoa  que acaban con moitos dos bens das familias que viven preto dela.

Non todo na vida é agradable, hai que aprender a ver os dous lados da realidade e saber  que facer en cada caso para poder chegar a ser felices.

Grazas a esta marabillosa praia fun capaz de vivir momentos inesquecibles  co meu pai, unha persoa moi especial na miña vida.

Todo isto, e algún segredo máis, é o que representa para min esta parte tan bonita  e misteriosa de Galiza, algo con moito significado que sempre me acompañará ao longo da miña vida e que, dalgunha maneira, quero atrapar nas miñas fotografías.