EN CLAVE DE SOL

A identidade dun pobo ven dada pola súa lingua, polos seus costumes, polos acontecementos que foron desenvolvéndose ao longo da historia e polas distintas manifestacións artísticas que as súas xentes foron creando co paso do tempo.

A música é parte da nosa cultura. O noso pobo, grazas á tradición oral, conserva un cancioneiro popular que foi recollido por importantes  folcloristas

e investigadores como Casto Sampedro y Folgar.

Asemade, o panorama musical galego tamén está conformado por grande cantidade de músicos de diferentes estilos que ao longo da súa traxectoria foron inspirándose nas nosas raíces melódicas, nos nosos poetas ou, como sucede na actualidade, incorporando os novos estilos do panorama musical máis actual ás súas composicións.

Fuxan os ventos, Milladoiro, Luar na lubre, Berrogüetto... son algúns dos grupos con maior proxección alén das nosas fronteiras. 

Músicos como Carlos Núñez, Cristina Pato, Víctor Aneiros, Uxía, Ses ou Mercedes Peón que, na súa carreira en solitario, levan o espírito galego alá onde van.

E por último, os grupos da MOBIDA GALEGA máis actual: Kastomä, Ruxe-ruxe, Ataque Estanque, Thehomens 4, Zënzar, O son do galpón, Lamatumbá, ACadaCanto, Astarot, Nao, Dios ke te crew... e tantos outros que están a revolucionar o panorama musical galego coas súas arriscadas e novidosas aportacións, máis respectando os sentimentos máis fondos expresados a través de composicións propias ou dunha maneira intimista, recuperando os versos dos nosos poetas máis representativos como Rosalía, Celso Emilio ou Curros.

UNHA NOITE NA EIRA DO TRIGO (Curros  Enríquez)

Unha noite na eira do trigo

ó reflexo do branco luar

unha nena choraba sen trebolas

os desdéns do ingrato galán.

E acoitada entre queixas dicía:

xa no mundo non teño a ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos,

os olliños do meu doce ben.

Os seus ecos de malencolía,

camiñaban nas alas do vento

e un lamento.... repetía...

vou morrer e non ven o meu ben.

Lonxe dela de pé sobre a popa

dun leve e negreiro vapor

emigraba camiño de América,

vai o probe e infeliz amador.

E o mirar a sentis anduriñas

cara a terra que deixa cruzar

quen poidera dar volta, pensaba,

quen poidera con vosco voar.

Mais as aves e o buque fuxían,

sen ouir seus amargos lamentos,

soio os ventos repetía,

quen poidera convosco voar.

Noites craras de aromas e lúa,

dende entón que tristeza en tempos hai

pros que viron chorar unha nena,

pros que viron un barco marchar.

Dun amor celestial verdadeiro,

quedou soio de bagoas a popa,

unha cova, un outeiro

e un cadavre no fondo do mar...

DEITADO FRENTE AO MAR (Celso Emilio Ferreiro)

Lingoa proletaria do meu pobo,

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña;

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa nan saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruis e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os valeiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, dóce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...

A XUSTICIA POLA MAN ( Rosalía de Castro)

Aqués que tén fama de honrados na vila, 

roubáronme tanta brancura que eu tiña; 

botáronme estrume nas galas dun día, 

a roupa de cote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron en donde eu vivira; 

sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas; 

ó raso cas lebres dormín nas campías; 

meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería, 

¡morreron, morreron ca fame que tiñan!

Quedéi deshonrada, mucháronme a vida, 

fixéronme un leito de toxos e silvas; 

y en tanto, os raposos de sangre maldita, 

tranquilos nun leito de rosas dormían.

-¡Salvádeme, ou, xueces!- berréi...¡Tolería! 

De min se mofaron, vendéume a xusticia. 

-Bon Dios, axudaime- berréi, berréi inda... 

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.  

Entonces, cal loba doente ou ferida, 

dun salto con rabia pillei a fouciña, 

rondei paseniño... ¡Ne as herbas sentían! 

I a lúa escondíase, i a fera dormía 

cos seus compañeiros en cama mullida.  

Mireinos con calma, i as mans estendidas, 

dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida.  

I ó lado, contenta, senteime das vítimas,  

tranquila, esperando pola alba do día. 

Estonces..., estonces cumpréuse a xusticia:

eu, neles; i as leises, na man que os ferira.

 “ ACADACANTO AS CANCIÓNS TOMAN O MANDO DO MUNDO

E CÁNTANLLE PARA QUE SIGA VIRANDO.

ACADACANTO AS NAOS QUE GUÍAN OS ASTROS XUNTAN OS MASTROS

E OS VERSOS E AS COPLAS VANNOS TRIPULANDO.

ACADACANTO OS ENCONTROS NO VENTO QUE FORON PASANDO

ATÓPANSE MAÑÁ PARA SEGUIREN CANTANDO...”

                                                                       AcadaCanto